
María Xosé Queizán (Vigo 1939) es una de las voces más nítidas de la literatura gallega de hoy. Directora de la revista Festa da palabra silenciada y pensadora feminista, como narradora da a luz a las siguientes novelas: A orella no buraco (1965), Amantia (Xerais 1984), A semellanza (1988),O segredo da Pedra Figueira (Xerais 1989, 2003), Amor de tango (Xerais 1992),O solpor da cupletista (Xerais 2003), Ten o seu punto a fresca rosa (Xerais 2000) y Meu pai vaite matar (Xerais 2011) aparte del volúmen de relatos ¡Sentinela, alerta! (Xerais, 2002). Como poeta es autora de los siguientes títulos: Metáfora da metáfora (1991), Despertar das amantes (1993), Fóra de min (1995), Non o abras como unha flor (Xerais 2004) y Cólera (Xerais 2007). Fruto de su actividad teatral son la tragedia Antígona, a forza do sangue (Xerais 1991), el drama Cartuxeira (2008) y la comedia Neuras (2008). Además, traduce al gallego relatos de Emilia Pardo Bazán y de Marguerite Yourcenar. Como ensayista ha publicado: A muller en Galicia (1977), Recuperemos as mans (1980), Evidencias (Xerais, 1990), Escrita da certeza (1995), Misoxinia e racismo na poesia de E. Pondal (1998), Racionalismo político e literario. Conciliar as Ciencias e as Humanidades (Xerais 2004), Anti natura (Xerais 2008), e Mary Wollstonecraft Shelley e a súa criatura artificial (Xerais 2011).
Imagen de Santos Díez (Ollo de Vidrio-ACAB), (CC BY-SA 3.0)